Την εποχή που μαίνονταν οι εμφύλιες διαμάχες και εσφάδαζε αιμόφυρτος και σκελετώδης ο αγωνιζόμενος λαός, οι Ελληνίδες συνέχιζαν να προσφέρουν τη μεγάλη γενναία απόφαση, τους αγώνες και τις θυσίες τους για ελευθερία, έναντι οιασδήποτε θυσίας. Έλαμψε στα χρόνια εκείνα το άστρο του Μεσολογγίου. Οι γυναίκες ήταν στο πλάι των ελεύθερων πολιορκημένων πολεμιστών, καθ’ όλη τη διάρκεια του αγώνα και μαζί τους στην έξοδο μ’ αντρίκια ρούχα, με τα παιδιά και τ’ άρματα στα χέρια.
Σύμφωνα µε τις περιγραφές παίρνουν μέρος στην κατασκευή των οχυρωματικών έργων, πηγαίνουν πίσω από τις ντάπιες ( τα αυτοσχέδια κανονιοστάσια που έφτιαξαν οι Μεσολογγίτες ) και μαζεύουν τα βόλια του εχθρού και τα δίνουν στην επιτροπή για να τα ξαναχτίσει.
Παρηγορούν τους λαβωμένους και κάνουν ό,τι μπορούν για τους αγωνιστές οι οποίοι είναι εντελώς εξαθλιωμένοι από τις κακουχίες. Όλα αυτά μέχρι την ώρα της Εξόδου, οπότε και χωρίς καμία ταλάντευση στάθηκαν δίπλα στους άντρες της πόλης και αρματώθηκαν όπως οι άντρες πολεμιστές για να τους συνοδεύσουν σ΄ αυτή την τελευταία ηρωική πορεία προς το θάνατο.
